Kodeks wędrowniczy




Być wędrownikiem to niemała sztuka, dostępna tylko dla tych, którzy posiadają prawdziwie harcerską postawę.

Wędrownikowi nie wystarcza znajomość miejsca zamieszkania, wędrownika ciekawi świat, wędrownik, patrząc w swą przyszłość,
pragnie odnaleźć własną ścieżkę.

Wędrowanie to znacznie więcej niż przemierzanie kilometrów czy wytrwałość fizyczna.  To sztuka wchłaniania życia,
które nas otacza, to oczy i uszy otwarte, to tajemnica  współodczuwania przyrody i człowieka.

Wędrówką nie będzie przyspieszony tupot nóg, nadmiar krzykliwego humoru, lecz właśnie cisza wśród ciszy lasu,
skupienie wobec wschodów czy zachodów słońca. To wyczucie wędrownik łatwo odszuka w sobie.

Wędrownik - jest zawsze gotów nieść pomoc.

Wędrownik -  jest przyjacielem całego świata.

Wędrownika ciągnie siła nieprzeparta w dal na coraz to nowe, nieznane szlaki,
nie pozwala zastygnąć mu w wygodnym, osiadłym życiu, toczącym się zbyt wolno.

Wędrownik - spostrzega urok życia wszędzie, gdziekolwiek się znajdzie, gdyż odkrywa to,
czego inni w pozornej monotonii codziennych dni dopatrzyć się nie umieją.

Wędrownik zna radość trudnych zwycięstw, urok przyrody, piękno zdobywania samotnie nie wydeptanych ścieżek.

Wędrownik - stale uprawia wędrówki, wędruje w zimie, w lecie, na wsi, w mieście,
tropi miejsca, gdzie może być pożyteczny. Drogi jego wędrówki wyznaczają wartości zawarte w Prawie i Przyrzeczeniu Harcerskim.